داروی دوری

با این که دنیا بار غم را مانده بر دوشم
در سر هوای بی قراری دارد آغوشم

در سر هوای بی قراری، با لبِ خاموش
می خواند هر شب نغمه ی آزادی در گوشم

مثل کبوتر های چاهی از رها بودن
گردیده آب و دانه ی دنیا فراموشم

پشت سرم یک مار زنگی پیش رو دریا
پارو زنان تا ساحلِ وصلِ تو می کوشم

یک روز می آیم ، نگو که دیر خواهد بود !!!
داروی دوری از لبِ سرخِ تو می نوشم .