خوابِ حسرت.

در مسیر ثانیه های سیّالی که مرا با خودشان تا به این جای زمان گذرانیده اند، هیچ گاهی بی تابِ گذشتن نبودم؛ چونانکه درین روز های چند.

||

زندگی آب روانی ست، در اندیشه ی خاک

هیجان آور و ذاتن گذرا

می نشیند گاهی،

بر مزاقِ عطش آلوده ی یک مزرعه خوش.

طعمِ تلخی دارد

گاه که دانه ی بی صبری را

بر لبِ تشنه - کویرِ دلتنگ

رفته ای می کارد !!

؛
خوابِ حسرت دیدم!

خوابِ پوچی

خوابِ بی مقداری

خوابِ دیوانگی و درد سر و در به دری !

آرزو کردم کاش

مشتی شبنم بودم

تا از افتادنِ رویای محالم بر خاک

دانه ی می لرزید!